Գյումրու մարզպետարանի դիմաց գտնվող նորակառույց շենքը շատ գեղեցիկ է եւ թվում է, թե բոլոր բնակիչները վերջապես ապաստան կգտնեն հետերկրաշարժյան մութ ու ցուրտ ձիգ տարիներից հետո ․.. Նոր դուռը դեռեւս հույս է, սակայն, երբ մեկը բացում է այն, սարսափելի պատկերը եւ գարշահոտը հիշեցնում են աղետի եւ հուսահատության հին օրերը: Կոտրված մահճակալը միակ տեղն է, որտեղ Լյուբան անցկացնում է իր օրն ամբողջ տարի առանց սենյակից դուրս գալու: Նրա ձեւափոխված դեմքը եւ այտուցված մաշկի շերտերի տակ կորած աչքերն ավելի շուտ դիմակ են հիշեցնում։ Հեռուստացույցի,

Փտած տնակ կոչվածը սարսափելիորեն աչք է ծագում եւ առաջին հայացքից դժվար է պատկերացնել, որ մարդը կարող է գոյատեւել ժանգոտած երկաթի այս կույտի մեջ։ Մի սենյակում, որի մի մասը խոհանոցանման տարածք է, ապրում են 6 հոգի՝ երիտասարդ զույգն իր 18, 15, 13 եւ 1.7 տարեկան հասակի 4 երեխաների հետ:

Լոգարանի բացակայությունն այս պատկերն ավելի անտանելի է դարձնում եւ դեպի «լոգարան» քայլերը հիշեցնում են շրջափակման հեռավոր տարիների մի պատկեր: Երիտասարդ կինը, ով մշտապես գրիպով հիվանդ է, եւ ամուսինը,

Կոկիկ ու լուսավոր տունը թվում է մի վայր, որտեղ դեռ եռանդուն եւ երիտասարդ զույգն ապրում է երջանիկ իր չափահաս երեխաների հետ։ Բայց, ցավոք, դա պատրանք է, որն անմիջապես հօդս է ցնդում, երբ մեկը մտնում է հեռավոր սենյակ, որտեղ 69-ամյա կինն այտուցված որովայնով եւ հիպերտոնիայով, գամված է անկողնուն ավելի քան 6 տարի, միայնակ, իր հին գրքերի եւ հարսի հնացած կահույքի կտորների ընկերակցությամբ:

Տիկին Ռոզան՝ նախկինում երջանիկ մի կին, 5 երեխաների մայր, ուժեղ, գրեթե 30-ամյա աշխատանքային փորձով նախկին Խորհրդային Գյումրու կիսագուլպայի գործարանում, դարձել է զառամյալ եւ լքված թույլ մի կին, ով ոչ ոք չունի, որ հոգ տանի իր մասին: